Het lijkt erop dat de migratie van Iraanse hoogopgeleide en gespecialiseerde personen naar andere landen, ook wel braindrain genoemd, met de jaren intensiever wordt. Volgens studies die in 2019 zijn uitgevoerd, heeft Iran de op een na grootste braindrain ter wereld met de migratie van bijna 180.000 hoogopgeleide professionals. Deze sterke toename houdt natuurlijk verband met de verslechtering van alle aspecten van het leven in Iran in de vele afgelopen jaren en met de recente volledige controle van de drie takken van de regering in Iran door Khamenei's naaste en meest loyale personen (Raisi, Ejei, en Ghalibaf) en de toename van de publieke ontevredenheid.
De braindrain uit om het even welk land gebeurt doorgaans om drie redenen: economische, sociale of politieke problemen. De aanhoudende braindraincrisis in Iran kan worden toegeschreven aan de cumulatieve effecten van vele factoren, waaronder decennia van slecht bestuur, wijdverspreide en voortdurende politieke en sociale onderdrukking, ernstige schendingen van de mensenrechten, sombere economische vooruitzichten, corruptie en sociaal-demografische factoren.
Op dit ogenblik lijken al deze parameters samen te komen, waardoor voor vele Iraniërs geen andere uitweg overblijft dan het land te verlaten. Deze factoren hebben bij de meeste Iraniërs tot ontevredenheid geleid, zodat volgens onderzoek 30% van de bevolking ertoe neigt naar het buitenland te emigreren. Enerzijds blijkt deze ontevredenheid uit de economische statistieken en cijfers, bijvoorbeeld dat 80% van de mensen onder de armoedegrens is beland. De middenklasse is bijna verdwenen, en essentiële levensmiddelen zoals vlees en fruit komen bij miljoenen niet meer op tafel. Nieuws over stakingen van arbeiders en werknemers die al maanden niet meer betaald krijgen, staat bijna dagelijks in de media en is schering en inslag geworden. De jeugdwerkloosheid is opgelopen tot een derde van de bevolking, en er is nu een overvloed aan universitair geschoolden aan het werk in banen als taxichauffeur.
In de provincie Koerdistan dragen veel mensen goederen op hun rug en dragen deze naar de andere kant van de grens, bekend als "kolbars" of grensdragers. Elke maand worden er gedood door de grenspolitie die straffeloos op hen schiet.
De situatie in Iran is zo somber dat bijna een derde van de stedelijke bevolking, die de hoge huren in de steden niet meer kan betalen, naar de buitenwijken van de steden wordt verdreven en daar in zeer slechte omstandigheden leeft in loodsen die niet aan de minimale levensstandaard voldoen, zoals drinkwater, elektriciteit, een behoorlijke badkamer, enz.
Bovendien heeft de wijdverspreide en geïnstitutionaliseerde corruptie in de regering geleid tot een ongelooflijke klassenkloof tussen de ambtenaren en medewerkers van het regime en het gewone volk. Gebleken is dat deze regimegetrouwen toegang hebben tot goedkope buitenlandse valuta, die slechts ongeveer een zevende van de marktkoers kosten. Zij verkopen die op de vrije markt tegen een veel hogere prijs en steken de winst in eigen zak. Daarom heeft Iran het hoogste aantal miljonairs van het Midden-Oosten.
De corruptie bij de overheid, die tot wijdverspreide armoede heeft geleid, is een van de belangrijkste redenen waarom veel jongeren hun hoop op de toekomst hebben verloren en zich tot drugs hebben gewend en verslaafd zijn geraakt. Dit was vóór de revolutie van 1979 zelden het geval. Het feit dat veel jongeren in de academische wereld en zelfs op middelbare scholieren verslaafd raken aan drugs is heel gewoon in het Iran van vandaag. De druk van het feit dat zij zich geen eenvoudig leven kunnen veroorloven, dwingt hen hun opleiding op te geven en een plekje te zoeken in afgelegen plaatsen van steden en dorpen om de nacht door te brengen. In Iran worden zij kartonslapers genoemd, wat betekent dat zij in kartonnen dozen leven en slapen.
Volgens de door het regime gepubliceerde statistieken zijn er momenteel 4,4 miljoen verslaafden in Iran. Het werkelijke aantal ligt natuurlijk veel hoger. Volgens dezelfde statistieken is het aantal verslaafden in het land in de afgelopen tien jaar verdubbeld. De drugsdistributiecentra worden indirect geleid en geëxploiteerd door de Iraanse Revolutionaire Garde en regimefunctionarissen. Zij beheren het drugsdistributienetwerk zonder vrees voor arrestatie en verantwoording. Om deze lucratieve operatie te verhullen, worden af en toe verslaafden en drugsdealers gearresteerd en geëxecuteerd. Maar het groeiende aantal verslaafden toont duidelijk aan dat de drugsdistributienetwerken immuun zijn. In feite is het verkrijgen van drugs nu goedkoper en gemakkelijker dan het verkrijgen van bepaalde voedingsmiddelen.
Gezien het bovenstaande is het normaal dat de meeste goed opgeleide mensen, die jarenlang hard hebben gewerkt, gestudeerd en ervaring hebben opgedaan om een beter leven te verkrijgen, en die nu dergelijke omstandigheden zien, het land ontvluchten om aan deze afschuwelijke gevangenis te ontsnappen. Maar aangezien het niet voor al deze mensen mogelijk is om te emigreren en niet iedereen Iran wil verlaten, zoeken velen naar een manier om de situatie in Iran te veranderen.
De motivatie achter het merendeel van deze emigratie is het feit dat de Iraniërs het despotisme van de mullahs, dat ondraaglijke politieke en sociale beperkingen oplegt, niet langer kunnen en willen tolereren. De jammerlijke waarheid is dat zolang de mullahs aan de macht zijn, we alleen maar zullen meemaken dat een toenemend aantal universiteitsstudenten en deskundigen Iran voorgoed verlaten.
Volgens politici en sociologen die met de situatie in Iran vertrouwd zijn, kan deze situatie echter niet lang blijven duren. Dit stemt overeen met wat sommige Iraanse functionarissen zeggen. De Iraanse samenleving gedraagt zich als een bom die snel zijn ontploffingsstadium nadert of er is een vloed op komst die iedereen zal meesleuren.
