december 2021
Volgens officiële statistieken stierven ongeveer 11 Iraanse ziekenhuismedewerkers sinds maart 2021 door werkstress, de gevolgen daarvan, en de moeilijkheden van het dagelijks leven (het staatsnieuwsagentschap ISNA – 3 november 2021).
Door te erkennen dat deze tragedie doorgaat, schreef het ISNA, “kunnen [we] met zekerheid zeggen dat dit aantal zal stijgen.” Het gebrekkige onderwijssysteem, lage lonen en het ontbreken van verzekeringen maken het onmogelijk voor medicijnenstudenten in Iran om een heldere en hoopvolle toekomst tegemoet te zien. Daarom hebben recente zelfdodingen en andere sterfgevallen onder ziekenhuisstagiaires meer aandacht getrokken in de Iraanse pers en andere media.
Verschillende nieuwsagentschappen van de regering hebben gemeld dat de stagiaires zijn overleden door COVID-19. Andere media stelden echter dat het bij de sterfgevallen om zelfdoding ging. In een brief aan de minister van Gezondheid van het regime meldde the Council of Iranian Medical Students de zelfdoding van vier medisch assistenten in Teheran in twee weken tijd (het staatsnieuwsagentschap ROKNA – 4 mei 2021).
Uitputtend werk en lange diensten zijn voorbeelden van redenen waarom ziekenhuisstagiaires zichzelf ombrengen. Onder het bewind van het klerikale regime ziet het Iraanse ministerie van Gezondheid medisch personeel als goedkope en vervangbare arbeidskrachten. Daardoor stelt het gebrekkige systeem Irans slimste en meest vooraanstaande studenten er alleen toe in staat depressie te behandelen (de staatskrant Sharq – 14 september 2021).
Anahita Shahrasbi
Op 9 september 2021 overleed Anahita Shahrasbi, een medische stagiaire In het Sina-ziekenhuis van Teheran, aan een hartstilstand na intense druk ervaren te hebben door haar werk op de spoedeisende hulp voor COVID-19-patiënten (de pr-website van de Tehran University of Medical Sciences – 14 september 2021).
Het tekort aan goedgeschoold medisch personeel blijft de werkdruk voor medische stagiaires verhogen; deze vrouwelijke medisch professional was de 10e persoon die overleed in het eerste halfjaar van 2021, en dat halfjaar was toen nog niet voorbij.
Monireh Foroughi
Monireh Froughi, een promovenda in verloskunde en gynaecologie aan de Beheshti-universiteit voor Medische Wetenschappen in Teheran, was de 11e stagiair*e die dit jaar overleed. Er zijn tegenstrijdige berichten over de dood van dr. Foroughi: sommigen schrijven die toe aan de COVID-19-pandemie, anderen aan de tragische zelfdoding van medische stagiaires (ISKAnews-website – 31 oktober 2021).
Als reactie op de dood van dr. Foroughi postte Haniyeh Radkhah, een specialist op het gebied van interne geneeskunde en verbonden aan de Universiteit van Teheran, op Instagram: “Zelfdoding, hartstilstand, immigratie en depressie, het was niet de bedoeling dat dit het einde van ons verhaal zou zijn. Het was de bedoeling dat wij de lachende bloemen zouden zijn, de kinderen van Iran… maar dat zijn we niet… Jullie plaatsten jullie kinderen naar het buitenland over, legden ze quota rondom medische expertise op, stelden ze vrij van plannen en gaven ze een toekomstige baan. Maar voor ons… voor de kinden van het volk, wat zullen jullie voor hen doen? Het is niet acceptabel dat de dood ons einde is, en dat de aarde onze vele wensen bedekt...”
Iemand anders die bevriend was met Monireh Foroughi schreef aan Alireza Zali, de president van de Beheshti-universiteit voor Medische Wetenschappen: “We waren erop voorbereid haar te overladen met bloemen (d.w.z.: voor haar huwelijk), maar nu moeten we ons erop voorbereiden haar graf te overladen met die bloemen. Wat wil je filmen met je bodyguards en camera’s, terwijl je staat aan haar graf? Heb je ooit geluisterd naar haar toen ze nog leefde?” (ISKAnews-website – 31 oktober 2021)
Van minstens drie andere ziekenhuisstagiaires is bevestigd dat ze zichzelf hebben omgebracht vóór Monireh Foroughi. Hoe pijnlijk is het dat zelfs de kop “Suicide Serials” de staatsmedia haalde?
Talloze nachtdiensten
Over de problemen voor medisch personeel zei dr. Mahdiar Saeidian: “Een dienst van onze ziekenhuisstagiaires en verpleegkundigen hoort minimaal 24 uur te duren en duurt soms tot wel 32 uur lang. Maar tijdens de COVID-19-pandemie is er geen rooster. Daardoor worden ziekenhuisstagiaires ertoe gedwongen langere diensten te draaien dan gebruikelijk. Wettelijk gezien mogen ziekenhuisstagiaires echter niet meer werken dan 12 diensten per maand. Hier wordt nu in het land niet op gelet. De universiteiten voor medische wetenschappen veranderen de wet wanneer het hun belieft en houden zich er niet aan.” (het staatsnieuwsagentschap ISNA – 3 november 2021)
Volgens een richtlijn van het ministerie van Gezondheid moet een ziekenhuisstagiaire 24 uur per dag werken op 12 dagen per maand, en moet die de overige 18 dagen van ‘s ochtends vroeg tot 18.00 uur in het ziekenhuis blijven. Het salaris voor een alleenstaande medische stagiaire bedraagt 2,7 miljoen toman ($90); voor getrouwde stagiaires is het salaris 3,2 miljoen toman ($106).
Ziekenhuisstagiaires worden uitgebuit in Iran
Ziekenhuisstagiaires In Iran hebben het laagste salaris en de ongunstigste arbeidsvoorwaarden ondanks de enorme hoeveelheid werk op hun schouders. Volgens de medische code hebben de stagiaires een wettelijke verantwoordelijkheid, en ze werken evenveel als, of zelfs meer dan, een professor. Daarom worden ziekenhuisstagiaires als gratis arbeidskrachten beschouwd en verdienen ze ongeveer 6500 toman ($0,21) per uur.
Door het tekort aan huisartsen wijst het ministerie van Gezondheid hun taken aan ziekenhuisstagiaires toe, waarmee het hen uitbuit en harder laat werken. Met deze tactiek verzacht het Gezondheidsministerie schijnbaar het probleem van het gebrek aan medisch personeel. Het ministerie van Gezondheid is totaal niet bezig met het zorgen voor een loon voor medische stagiaires waarvan zij kunnen leven, en evenmin is het geïnteresseerd in hun gezondheid.
In ontwikkelde landen zijn de werktijden van doktoren en ander ziekenhuispersoneel een veelbesproken onderwerp omdat overwerktheid tot levensbedreigende fouten kan leiden.
Medische stagiaires in andere landen worden gesteund door arbeidswetgeving en zijn verzekerd. Iraanse medische stagiaires – zelfs die met COVID – moeten zelfs een eenvoudige CT-scan uit hun eigen zak betalen. Dit komt door de nalatigheid en het mismanagement van het ministerie van Gezondheid. Door deze omstandigheden migreren veel afgestudeerde medici naar buurlanden of Europa en de Verenigde Staten van Amerika.
Een overheidsbeambte erkende dat 900 jonge universiteitsmedewerkers en 3000 geneeskundigen sinds maart 2021 naar andere landen zijn gemigreerd (de staatskrant Etemad – 12 december 2021).
Vrouwelijke stagiaires lopen tegen nog meer problemen aan
Boven op werkdruk hebben vrouwelijke medische stagiaires te maken met allerlei vormen van geweld, simpelweg omdat ze vrouwen zijn.
Ziekenhuisstagiaires zijn gebruikelijk van middelbare leeftijd, en velen onder hen zijn getrouwd en hebben kinderen. Als moeder lijden ze onder een complexere situatie en hebben ze nog meer druk te verduren in de patriarchale Iraanse samenleving. Deze moeders brengen vele opeenvolgingen van dagen verwijderd van hun kinderen door door hun lange diensten. Als ze eenmaal thuisgekomen zijn na zo’n lange dienst, moeten ze nog steeds al het huishoudelijk werk doen.
In mei 2021 kwamen berichten naar voren dat eerstejaars vrouwelijke medische stagiaires massaal stopten met hun studie in een van de universitaire ziekenhuizen van Teheran, Eerder hadden andere stagiaires van de Iran- en Shiraz-universiteiten voor Medische Wetenschappen zich teruggetrokken uit hun studieprogramma’s omdat hun eisen werden genegeerd.
In hun opzeggingsbrieven schreven de vrouwen: “We proberen niet ziek te worden, maar er is niets wat we kunnen doen omdat het niemand iets kan schelen. De meesten van ons hebben terugkerende urineweginfecties. We krijgen niet de kans om voldoende te drinken. We hebben geen tijd om naar het toilet te gaan, en daardoor dringen bacteriën en andere ziektekiemen onze lichamen binnen. We gaan door met ons werk, zelfs als we koorts hebben. We bijten op onze lip, maar kunnen geen dag vrij nemen.”
Stagiaires worden ervoor gewaarschuwd niet zwanger te worden nadat ze zijn aangenomen. Zwangeren moeten evenveel uur en diensten draaien als niet-zwangeren, ondanks hun lichamelijke toestand. Net als andere medische stagiaires moeten ze lange diensten doormaken, tot de laatste maanden van hun zwangerschap. Stagiaires hebben recht op slechts 2 maanden moederschapsverlof.
Sommige stagiaires die zijn gestopt met hun studie beschreven de hiërarchische positie van stagiaires als een nieuwe vorm van slavernij en als een belediging voor de mensheid.
In het Iraanse medische systeem zijn de omstandigheden voor eerstejaars medische stagiaires niet dezelfde als die voor tweede-, derde- en vierdejaars. Eerstejaars ondergaan discriminatie. Eerstejaars stagiaires staan onder grote druk: ze draaien verschillende diensten en hebben in 21 etmalen per maand nachtdienst. Omdat de private sector groeit, besteden veel professoren minder tijd aan het opleiden van ziekenhuisstagiaires. Daardoor komt de meeste psychologische en werkdruk op de schouders van eerstejaars stagiaires terecht.
“Een extra dienst”, zei een van de vrouwen op de verloskunde- en gynaecologie-afdeling. Ze vervolgde: “We zijn uitgeput. Onze patiënten zijn onze slachtoffers geworden door onze slapeloosheid en honger. Omdat we onze medische lessen niet allemaal hebben gehad. Één van onze slachtoffers was een pasgeborene van wie een arm brak tijdens de geboorte.”
